‘Ieders dienaar, niemands knecht‘. Dat was het motto van mijn journalistieke godmother Pamela Hemelrijk. Maar het was in de corrupte Nederlandse journalistiek ook al rond het jaar 2000 onmogelijk ‘niemands knecht‘ te zijn, dat heeft Pamela op verbijsterende en keiharde wijze ervaren en is uiteindelijk zelfs haar dood geworden. Bij het AD moest ze de knecht zijn van wat we nu de ‘deep state‘ noemen, de politieke agenda van de ‘elite‘, de ‘gevestigde partijen’ en de ‘Haagse swamp‘ (ook dat begrip bestond nog niet in haar tijd). Dus de opkomst van Pim Fortuyn, die keihard tegen dat alles inging, betekende automatisch de ondergang van Pamela, zo simpel is dat. Niemand in de MSM mocht Fortuyn steunen. Dit was een kwestie van leven of dood. Of nog sterker: van iedereen in de MSM werd geëist, dat hij tegen Pim Fortuyn was! Naarmate Fortuyn dus verder steeg, zakte Pamela. Eerst werd het haar verboden ‘gewone’ nieuwsverhalen te schrijven en mocht ze nog alleen columns doen. Toen dat een te groot succes werd (ze was tenslotte het enige pro Pim geluid in Nederland en Pim leidde inmiddels in alle peilingen) werd ze out right ontslagen. Ze vond ‘onderdak‘ bij Metro, maar daar herhaalde het scenario zich op identieke wijze. Kort voor de verkiezingen van 2002 bleek opnieuw, dat Fortyun aan kop ging in de peilingen en de grootste partij zou worden. Pamela stuurde hem toen een fax: ‘Pas op Pim, dit gaan ze niet accepteren!‘ Enkele dagen later lag Pim doorzeefd met kogels op een parkeerplaats in het mediapark. Vanaf dat moment begon Pamela haar ‘carrière‘ in de ‘alternatieve media‘ en in die hoedanigheid leerde ik haar kennen rond 2003. Ik weet niet meer precies hoe dat in zijn werk ging, vermoedelijk via Theo van Gogh, want we schreven allebei voor zijn website (zie deel 30 van deze serie: http://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-30-theo-van-gogh-de-gezonde-roker/). In dat jaar ging ik samen met haar naar een notaris in Amsterdam voor de oprichting van de Stichting Klokkenluideronline, waarvan zij secretaris werd. Zes jaar later werd ze dood aangetroffen in haar bed op de Prinsengracht. Ik zat toen in Laos. Ik was niet op de begrafenis. Ze was altijd populair gebleven en ik twijfel er niet aan, of ze is vermoord. Dat heeft ook te maken met de affaire Demmink. De pedo deep state wilde tegen elke prijs voorkomen, dat Pamela zich daarmee zou gaan bemoeien. Een jaar na Pamela’s dood kwam mijn boek De Demmink Doofpot uit (zie deel 82 van deze serie: http://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-82-micha-kat-e-a-de-demmink-doofpot/).
Terwijl ik dit schrijf komt opeens weer de herinnering boven aan de moord op Theo in 2004. Pamela en ik zwierven radeloos door de stad en kwamen uiteindelijk terecht in café De Doffer. Daar gingen we wodka drinken. Er kwamen allerlei mensen binnen. De complete stad leek wel paranoia. Het was een grote nachtmerrie. Kort daarvoor had het hele ‘team‘ van de site van Theo nog bij Pamela thuis gedineerd. Het werd een krankzinnige avond. Wie waren er allemaal? Bernadette de Wit, Winnie de Jong, een politica van de LPF met wie Pamela toen bevriend was, een beetje een hysterische, maar wel aantrekkelijke, vrouw, Syp Wynia van Elsevier, de cartoonist Gregorius Nekschot en nog wat mensen, die ik niet meer kan benoemen. Theo zelf kwam veel te laat binnen en bracht een aantal flessen peperdure wijn mee van de categorie 500 euro per fles. Zelf dronk hij niet. Of niet meer. In die laatste maanden functioneerde hij nauwelijks meer. ‘Gezegd werd,’ dat hij vaak zo manisch was, dat hij zich de hele dag in een taxi door Amsterdam liet rondrijden. Dit is de enige keer, dat ik Theo in levende lijve heb gezien, want verder verliep ons contact uitsluitend telefonisch. Naarmate iedereen dronkener werd van de peperdure wijn, nam de chaos toe en op een gegeven moment vloog het haar van Pamela in de fik toen ze in een kaars hing. Ik meen, dat Bernadette toen een historische ramp heeft weten te voorkomen door direct een pan met water over haar uit te gieten.
In die tijd hield ik kantoor bij Pamela thuis op de Prinsengracht, op de hoek met de Prinsenstraat. Boven mijn bureau hing de fax, die Pamela enkele dagen voor zijn dood stuurde aan Pim. Het was een geweldige tijd, we dronken eindeloos koffie en bespraken de wereld. Vaak gingen we samen lunchen in café De Gaeper daar op de hoek en soms ook ’s avonds uit eten. We waren echt gek op elkaar. Ik hielp Pamela bij het kopen en installeren van haar eerste (ook haar enige, gezien haar onverwachte dood) laptop. Het was geen romantische verhouding en dat maakte het juist zo puur. We waren geïnteresseerd in precies dezelfde dingen en vonden elkaar met name op juridisch gebied: samen met Pamela schreef ik de baanbrekende artikelen in HP/de Tijd over de corrupte presidente van de Amsterdamse rechtbank Carla Eradus. Dat was in 2004. Na de moord op Theo probeerde zijn ‘team‘ de site voort te zetten. Ik herinner me een bijeenkomst op het kantoor van advocaat Oscar Hammerstein, die de nieuwe site zou gaan financiëren. De site is ook enige weken in de lucht geweest onder de briljante naam (bedacht door een van de medewerkers, een hele leuke en zeer getalenteerde Ghanees Nederlandse journaliste, Alberta Opoku) De Gestopte Roker. Maar toen zakte alles als een kaartenhuis in elkaar door vetes en ruzies, ongetwijfeld ingestoken door de deep state. Ik heb geen specifieke herinneringen aan de rol van Pamela bij dit alles, al was ze er zeker wel bij. Ik heb altijd gedacht, dat Hammerstein hier de rol heeft gespeelt van Trojan Horse. Pamela was gek op Oscar, omdat die de ontslagzaak voor haar had gewonnen tegen het AD. Ja, in die tijd kwam het nog voor, dat rechters tegen de MSM vonnisten. Ik herinner me ook een lunch in Amsterdam met Pamela en Oscar, die zo’n rare toyboy bij zich had. Een onvoorstelbare creep, die Oscar; meer over hem in deel 90 van deze serie (http://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-90-oscar-hammerstein-gerard-spong-vervolg-ze-tot-in-de-hel-de-haat-zaai-aangifte-van-fortuyn/).
Pamela werd na haar ontslag bij het AD en later na dat bij Metro en de moorden op Pim en Theo steeds gespannener en op momenten maakte ik me grote zorgen. De wijze, waarop ze werd behandeld, waarop ze als gevierde en gerespecteerde journaliste (het gezicht van het AD) werd gesloopt alleen maar, omdat ze de agenda van de deep state in de wielen reed, heeft haar geknakt. Ze ging steeds meer roken, sliep steeds slechter en volgens mij ging ze zelfs ook aan de pillen. Ik kan me nu heel goed voorstellen hoe ze zich voelde, want met mij is vanaf 2012 hetzelfde gebeurd, zij het dat ik strafrechtelijk werd aangepakt en Pamela civiel – dat laatste onder meer ook door de cineast Louis van Gasteren in een traumatische, maar bloedstollende rechtsgang, die uiteindelijk een overwinning opleverde voor Pamela bij de Hoge Raad. Maar civiel – of strafrechtelijk maakt ten principale geen verschil voor wat betreft het gevoel steeds te worden opgejaagd, aangevallen en bespot. Vaak vertelde Pamela mij, dat ze vrijwel haar complete sociale netwerk was kwijt geraakt uitsluitend en alleen door haar steun voor Pim Fortuyn. Ook niet onvermeld mag blijven de rol van de deep state collaborateurs in de journalistiek, die haar leven vergalden: bij het AD Oscar Garschagen (die later inderdaad zou worden ontmaskerd als een bedrieger) en bij de Metro Jan Dijkgraaf, die probeerde de Nederlandse beweging van gele hesjes te ‘neutraliseren,’ hetgeen hem ook grotendeels is gelukt (zie onderstaande video). Tenslotte is een overeenkomst tussen Pamela en mij, dat wij beiden vele en cruciale zaken wonnen voor de rechter, maar dat ons dat in feite helemaal niets heeft opgeleverd. Zo gaat dat in Nederland als je een conflict hebt met de macht: ofwel je verliest ‘gewoon‘ via corrupte rechters, ofwel als je onverhoopt toch wint, verlies je uiteindelijk evenzogoed ook.
Nog een opmerking over het boek van dit hoofdstuk. Dat kwam uit kort na haar dood. Het voorwoord werd geschreven door Stan de Jong, die op dat moment al ruim was ‘overgelopen‘ naar de deep state. Ik was daar toen behoorlijk stuk van, want ik had uiteraard dat voorwoord moeten schrijven. Maar dat mocht niet van de uitgever, Perry Pierik van Aspect. Zo ver gaat het dus in Nederland als je in het geweer komt tegen de ‘elite‘ en je je journalistieke plicht vervult door criminaliteit te onthullen in de boezem van de macht. Als eerbetoon aan Pamela volgt hier integraal de beste column ooit in het Nederlands geschreven en twee video’s.
Pamela Hemelrijk – I saw a dead man win a fight
Na de begrafenis van Fortuyn heb ik deze brief bij Gerard Spong in de bus gegooid:
Geachte heer Spong,
Een democratie, waar de regering, omringd door lijfwachten, bij de begrafenis van een uit de weg geruimde oppositieleider op de voorste rij zit, om vervolgens de kathedraal via een achterdeur te verlaten, is opgehouden een democratie te zijn. Mijn laatste hoop is op u gevestigd. U bent volgens mij de enige, die moedig, schrander, welbespraakt en bovenal waarheidlievend genoeg is, om de fakkel over te nemen. Ik doe, uit naam van de persvrijheid, een dringend beroep op u om uw diensten aan te bieden aan de lijst Fortuyn. Als kandidaat minister bijvoorbeeld. Mijn stem heeft u.
Met de meeste hoogachting,
P. Hemelrijk
Ze zeggen wel eens dat Kok “de regie kwijt is”, maar bij de begrafenis van zijn aartsvijand had hij de touwtjes weer stevig in handen, ere wie ere toekomt. Tot in de preek van de bisschop en de lijkrede van de broer herkende je zijn vale klerkenjargon.” (…) de overigens begrijpelijke woede en boosheid, die niet mag ontaarden in geweld (…)”; de vermaning om, net als de barmhartige Samaritaan, “solidair te zijn met onze medemensen in vreemde gebieden, die geteisterd worden door honger en oorlog (…)” Het leek waarachtig wel of het overbekende PvdA standpunt inzake immigratie zelfs híer nog aan de man moest worden gebracht.
De tekst van de broer was, zo te zien, tevoren door de RVD aan de pers uitgedeeld. Maartje van Weegen liet zich in haar zenuwen ontvallen, dat “de broer van Fortuyn, die in overleg met het kabinet (…)” “(…) deze plechtigheid heeft georganiseerd”, vulde ik aan. Maar ze maakte haar zin wijselijk niet af. Ik heb overigens niet de indruk, dat die broer veel in te brengen heeft gehad, te oordelen naar het feit, dat de ereplaatsen in de kerk waren ingeruimd voor Fortuyns grootste aartsvijanden. Bob Smalhout kreeg van de bisschop te hore, dat hij geen lijkrede mocht houden voor zijn vriend, “omdat er was gekozen voor slechts één spreker” (eveneens in overleg met het kabinet, neem ik aan).
Moet u horen. Fortuyn zijn lijk was maandag nog niet koud, of NOVA belde op. Maanden lang had ik zitten hopen op een kans om het in één van hun praatprogramma’s op te mogen nemen voor Fortuyn. Maar niemand vroeg me. Terwijl ik toch behoorlijk onorthodoxe dingen schreef. En nu was ik ineens welkom om aan hun schijnheilige in memoriams mee te komen werken. Ik heb ze laten wete,n dat ik nooit meer iets met de Hilversumse media te maken wil hebben, omdat ik ze medeverantwoordelijk houd voor wat er is gebeurd; dat ze dit varkentje nou óók maar moeten wassen met behulp van hun vaste stamgasten Bram Peper, Hans van Mierlo, Boudewijn Büch, Maurice de Hond, Elsbeth Etty, Felix Rottenberg, Hubert Smeets, Jort Kelder, Willem Breedveld, Hans Wansink, Mark Kranenburg, Stephan Sanders, Joost Zwagerman, Marcel van Dam, Frits Abrahams, Rob de Wijk, Youp van ’t Hek en Freek de Jonge.
Dat ik spúúg op hun talkshows, en dat ik mezelf een dure eed heb gezworen om nooit meer één voet in hun tv studio’s te zetten, zo lang als ik leef. Vrijdag hoorde ik iemand, ik geloof, dat het de massapsycholoog Henri Beunders was, pleiten voor een parlementaire enquête over de rol van de pers in de affaire Fortuyn. Het zal mij een waar genoegen zijn daar mijn hart te luchten als het ooit zover mocht komen. Maar dan zullen ze me wel wéér niet uitnodigen.
Ergens in het huis van Fortuyn zwerft nog een fax rond, die ik maandagmiddag naar hem had opgestuurd. Het was een kopie van de laatste Intomart peiling, die voorspelde dat de lijst Fortuyn de grootste partij zou worden. In de marge had ik gekrabbeld: “Zul je voortaan héél voorzichtig zijn op straat? Ik houd nu rekening met aanslagen.” Een uur later was ie dood. Ik meld het maar even; dadelijk denkt de politie nog, dat het een dreigement was, of dat ik van die aanslag heb af geweten. En dan te denken, dat ik al de koning te rijk zou zijn geweest als Pim Fortuyn de kans had gekregen om één zetel in de kamer te veroveren, teneinde de oppositie in dit land weer een échte stem te geven. Meer verlangde ik niet. Een kinderhand is gauw gevuld.
U realiseert zich toch hopelijk wel, waaróm ze het nu op het Binnenhof zo in hun broek doen? Als de kandidaten van de lijst Fortuyn zoveel zetels halen, dat zij in de regering doordringen (en daar ziet het wel naar uit), dan krijgen zij niet alleen toegang tot de notulen van de ministerraad vergaderingen van de afgelopen maanden, maar ook tot de dossiers van de BVD. En ik vrees, dat deze demissionaire regering geen middel zal schuwen om dat te verhinderen.
Donderdagmiddag – de dag voor de begrafenis – ben ik naar Rotterdam gegaan, omdat de drie publieke zenders in alle talen zwegen over de tienduizenden mensen, die daar voor de kathedraal waren samengedromd om langs de kist te defileren (wachttijd: 3,5 uur). Pas in het NOS Journaal, dat blijkbaar de exclusieve rechten had verworven, doken de eerste beelden op. Het is onvoorstelbaar, maar terwijl zich in Rotterdam het grootste wereldnieuws uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis voltrok, schotelden Nederland 1, 2 en 3 ons voetbal, natuurfilms en spelletjesprogramma’s voor.
En – geloof het of niet – een oude aflevering van De Kloof, waarin Kok op de bekende onderdanige wijze werd geïnterviewd door Paul Witteman. CNN proberen dan maar. “Nou moet ik toch waarachtig”, dacht ik bij mezelf, “mijn toevlucht nemen tot een buitenlandse zender om erachter te komen wat er in Rotterdam gaande is. Het lijkt goddomme wel oorlog”. Bij de dranghekken op de Mathenesserlaan raakte ik aan de praat met een verslaggever van The Observer, die het schouwspel verbluft stond gade te slaan. Het verbaasde hem vooral, dat er in geen velden of wegen camera’s te bekennen waren, behalve dan een ploeg van TV Rijnmond (die overigens door de politie niet werd doorgelaten). “Apparently”, zei ik vals, “the Dutch public broadcasting corporations consider this a local event”.
Samen wandelden we langs de queuende Rotterdammers. “Wat staat er op die vlag?” vroeg de Observer. “Stop Left wing Dictatorship”, vertaalde ik. “Hoe zou je deze bijeenkomst willen beschrijven?” vroeg The Observer. “Als een massale en vernietigende motie van wantrouwen van het Nederlandse volk aan het adres van de Nederlandse regering”, zei ik. “Mij doet het denken”, zei de Observer dromerig, “aan de tijd, dat ik nog correspondent was in het Oostblok. En aan een gedicht op een oud Schots oorlogsmonument, dat gewijd is aan de famous battle of Otterburn. Ik zal het even voor je opschrijven:”
“…For I have dreamed a dreary dream
Beyond the Isle of Skye;
I saw a dead man win a fight,
And I ween that man was I.”
Pamela Hemelrijk
Rob Brockhus – Pamela Hemelrijk over de verwording van het recht met afkoop van OM
Gepubliceerd op 23 sep. 2018
Pamela Hemelrijk over de verwording van het recht met afkoop van OM.
Micha Kat – In the spotlight: Jan Dijkgraaf, voorman Gele Hesjes NL