MICHA KAT – LEES MEE MET VLUCHTELING MICHA KAT (50): LAURENS PRIESTER & HENK SLECHTE | HISTORISCHE ATLAS VAN SCHIEDAM

Ik vierde mijn 50ste verjaardag in Schiedam in café Sjiek, schitterend gelegen in het prachtige middeleeuwse centrum van deze ‘annex van Rotterdam’ aan de Oude Sluis, waar ik terecht kwam in 2008 na mijn vlucht op stel en sprong uit Kazachstan, nadat mijn relatie met Jacobiene daar was geëxplodeerd (zie deel 25 van deze serie: http://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-25-paulo-coelho-de-zahir/). Ik huurde daar een prachtig appartement, vrijwel ‘in’ het Centraal Station. Ik zei altijd, dat ik vanuit mijn bed zo de trein in kon rollen. Ideaal voor mijn leven in de tijd, want ik reisde stad en land af voor mijn werk als top journalist. Maar nu is dat fraaie appartement enorm ‘besmet’ in mijn herinneringen, die geheel worden gedomineerd door de traumatische arrestatie daar om half zeven ’s ochtends in aanwezigheid van mijn toenmalige vriendin – ik heb hierover geschreven in deel 9 (http://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-9-franz-kafka-het-proces/). Ook stond daar het laatste jaar regelmatig een enorme politiebus voor de deur, puur om mij te intimideren. Na mijn arrestatie op Schiphol in april 2012 zat ik twee weken vast, waarna ik terugkeerde naar mijn Schiedamse appartement. Na enkele weken werd ik daar in de vroege ochtend opnieuw ‘opgehaald’, waarna een detentie volgde van vier maanden – zonder proces. Het is allemaal nog steeds niet te bevatten. Toen ik na die maanden in de cel (deel 19: http://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-19-charles-dickens-little-dorrit-en-alexandr-solzhenitsyn-de-goelag-archipel/) weer buiten stond ging ik natuurlijk opnieuw terug naar ‘het appartement’, dat inmiddels peperduur was geworden door de huurverhogingen. Ik werd compleet paranoia, ook van die politiebusjes, durfde de deur niet meer te openen als er werd gebeld en zelfs niet meer in de brievenbus te kijken na al die horror brieven van Justitie en politie (‘u wordt verwacht voor verhoor…’). Ik was er zo erg aan toe, dat ik het ene pakje sigaretten na het andere weg stoomde, leunend op de rail van de grote ramen, die uitkeken op het Stationsplein, waar dus die politiebusjes stonden en waar ook opeens een krankzinnig ‘waterwerk’ verrees, waaruit met interval van zeg 30 seconden steeds waterstralen spoten. Volslagen paranoia werd ik ervan. De situatie werd onhoudbaar en ik meldde me voor opname bij een of andere instelling in Rotterdam – het is nu allemaal een beetje vaag in mijn herinnering. Aardige mensen daar hoor, daar niet van, maar toen ik het kamertje zag, waar ik moest gaan slapen, werd toch weer de noodzakelijke vechtlust opgewekt en keerde ik terug naar huis. Misschien was deze ‘goddelijke ingreep’ op het beslissende moment wel het belangrijkste moment in mijn leven en ook de ‘grote ommekeer’, want vanaf toen ging alles steeds beter. Maar dat appartement – daar moest ik dus vanaf. In mei 2014 vertrok ik naar Italië en gaf de woning over aan Bea en Michiel, die ook op straat stonden. Op 11 september van dat jaar stond de deurwaarder op de stoep voor de ontruiming. Dat was een fluitje van een cent, want ik had vlak daarvoor al mijn mooie spullen weggegeven aan een vriendin (nieuwe bank, nieuw bed, tv set, dat werk). Alleen voor mijn prachtige bibliotheek kon ik geen onderkomen meer regelen en die is dus verloren gegaan. Bea en Michiel hebben een filmpje gemaakt over deze ontruiming, dat nog steeds op YouTube staat:

Vitali Feiten – Ontruiming Schiedam

Gepubliceerd op 11 sep. 2014

De volgende ontruiming. Deze keer in Schiedam.
Waarom worden mensen, die misstanden aan het licht brengen niet geholpen, maar gedemoniseerd? En waarom denken de meeste mensen niet na, voordat ze JA zeggen tegen een opdracht?
Hebben we dan niks geleerd van de geschiedenis?
Wanneer gaan we NEE zeggen tegen huisuitzettingen en gaan we de dialoog met elkaar aan, zodat we de problemen oplossen i.p.v. groter maken.

Reacties:
https://youtu.be/7lvPC6d9J5o

Los van alle negatieve herinneringen aan het appartement was ook Schiedam als woonplaats een behoorlijk deprimerende bedoening. In de centrale winkelstraat, de Hoogstraat, stond op een gegeven moment meer dan de helft van de panden leeg. Kers op de taart van de depressie en de ellende van Schiedam was het standbeeld van de ‘depri dichter’ Piet Paaltjes aan de Lange Haven, die zich in Schiedam in 1894 ophing in zijn bedstee. Schiedam is ook de gemeente met het laagste IQ van Nederland, ongetwijfeld mede veroorzaakt door alle jeneverstokerijen, die er ooit waren (honderden) en het alcoholmisbruik dat daar het gevolg van was.

Maar goed, we gaan in het vijftigste deel van deze serie nu terug naar de viering van mijn vijftigste verjaardag (5 april 2013) midden in deze stad van depressie, politie en alcohol. Wie waren er? Mijn toenmalige vriendin Jeanette, mijn vader, mijn zus, Steve Brown met partner, Myra (die van dat internet radio programma), mijn vriend uit de studententijd Jules, mijn vriendin Annemarie, een halfbroer van mijn moeder – echt druk was het niet. Behoorlijk wat mensen durfden of wilden niet komen, omdat ik al behoorlijk ‘besmet’ was geraakt. De dreiging van opnieuw een arrestatie en nieuwe detentie hing natuurlijk nog altijd in de lucht. Het was een leuke avond, maar de sluier van alles wat er was gebeurd hing er toch ook wel behoorlijk overheen, een gevoel, alsof je niet vrij bent, alsof er zware gewichten aan je armen en je benen hangen. Het was duidelijk, dat er voor mij in Nederland geen enkele toekomst meer was en ik besloot het land definitief te verlaten. Waar ik me tijdens de ontruiming van het appartement bevond weet ik niet meer: Italië, Duitsland of al Ierland. Hieronder volgt als ‘eerbetoon’ aan Schiedam een gedicht van de genoemde Piet Paaltjes:

Het zwart Schiedam
Een kijkjen in Uw Oud Schiedam.
Och, wil het niet gansch vergeten!
Gij hebt er toch zeker ook menig uur
Van echt geluk gesleten.

Een onafboenbre roetkorst kleeft
(Dat ’s waar) er aan iederen gevel,
En over havens en straten hangt
Er een eeuwige steenkolennevel.

Ook zou alleen een verkouden mensch
Op zijn eerewoord durven ontkennen,
Dat het makkelijk valt, om aan den geur
Van deze stad te wennen.

Hier mengt de gist haar zoetigen walm
Met zure spoelingdampen,
Wijl mestossenstal en beschadigde gerst
Om den prijs van Uw reukorgaan kampen.

En voeg daar nu de wasems bij
Die er onophoudelijk stijgen
Uit glasblazerij en kaarsenfabriek
Dan  – zoudt ge er genoeg haast van krijgen.

Gelukkig maar,  dat de boventoon
In het koor van al deze st…ken
Toch altoos blijft en blijven zal
Aan den edelsten aller dranken.

Den drank,  die van ons Hollandsch volk
Het nakroost van stoere reuzen ,
Nog eenmaal, zegt men, een bende maakt
Van louter jeneverneuzen.

Doch,  zoo er dus wel dit en dat
Op haar viel af te dingen,
Voor u toch knoopen zich aan Schiedam
Ook schoone herinneringen.

Ik meen, gij vondt er nu en dan
Wel uren en wel menschen,
Die gij bij poozen van heeler hart
Terug zoudt kunnen wenschen

In ieder geval (daar sta ik voor in)
Schuilt er tusschen de branderijen
Nog meer dan eentje, die er U
Terugwenscht tusschenbeien.

Zij gunnen U de weelde wel
Van het frissche buitenleven,
Doch hadden met dat al toch liefst,
Dat gij onder hen waart gebleven.

En ging dat niet langer, in vredesnaam!
Ze willen dan maar denken,
Dat gij hun in Uw binnenste soms
Nog een vriendelijken groet blijft schenken.

Zoo’n groet ook vraagt, zoo vaak Uw oog
Weer eens rust op dit stadsgezichtje,
Voor hem en zijn huis in het zwart Schiedam
De maker van dit dichtje.

Sept. 1880

MICHA KAT – LEES MEE MET VLUCHTELING MICHA KAT (49): LUCIA GAHLIN | HET OUDE EGYPTE, GODEN, MYTHEN EN RELIGIE
MICHA KAT – LEES MEE MET VLUCHTELING MICHA KAT (51): WIM DANKBAAR | HET VERBODEN DAGBOEK VAN MAAIKE VAATSTRA (MET HANS MAURITZ) + HET VAATSTRA COMPLOT