Mijn boek, waaraan ik meer dan twee jaar heb gewerkt, zal nooit worden uitgegeven – dat is althans mijn stellige verwachting. De reden daarvoor is schokkend: ik trek als journalist ten strijde tegen kindermisbruik door de elite. Omdat ik mensen als Joris Demmink, Jan Wolter Wabeke en Frits Huffnagel heb exposed, moet ik worden genegeerd en doodgezwegen, want elke vorm van (positieve) publiciteit voor mijn persoon zou mijn geloofwaardigheid doen toenemen, waardoor de kans, dat deze ‘elite‘ verder in de problemen komt, ook weer groter wordt. Dit is het spel, dat thans in Nederland wordt gespeeld, waarin de basisregel is – kort gezegd – dat er alleen over Micha Kat mag worden bericht in negatieve zin. Dat is een aantal jaren ook gebeurd maar het effect daarvan is nu zo langzamerhand uitgewerkt – sterker: nog meer negatieve publiciteit zou nu door het sterk groeiende wantrouwen tegen de MSM juist weer in mijn voordeel werken. Ergo: er wordt nu helemaal niets meer over mij gezegd en of geschreven.

Ik ben natuurlijk niet het enige slachtoffer van deze huiveringwekkende stand van zaken, waarin mensen, die de staat, de macht, in de problemen kunnen brengen worden gemarginaliseerd, gecriminaliseerd, gepsychiatriseerd, geïnterneerd en wellicht in de toekomst nog erger: geëxecuteerd. Een stand van zaken, waarin hele land – niet alleen de cultuur, maar ook de politiek, de wetenschap en de rechtstaat – in gijzeling is genomen door pedofielen. We kunnen thans op basis van deze feiten drie dingen vaststellen. Een: al deze slachtoffers hebben inhoudelijk gelijk, want anders zouden ze nooit worden geconfronteerd met deze mate van terreur. Twee: we leven in een culturele dictatuur, die tot de ergste behoort uit de geschiedenis. En drie: een gevolg van deze staatsterreur is een vrijwel volledige culturele kaalslag, een verschroeide aarde situatie wat betreft de kunsten, want de ‘pro regime’ kunstenaars (als die al zouden bestaan) zijn per definitie geen kunstenaars en kunnen bijgevolg niets van waarde produceren. Wie kan zich iets voorstellen bij een ‘meester,’ die ‘schitterende portretten‘ maakt van mensen als Mark Rutte en Joris Demmink, een ‘Picasso van de pedo netwerken‘ of een ‘Visconti van de zaak Vaatstra‘? We zien het dagelijks om ons heen: er is geen kunst meer. Er zijn geen schilders meer, geen schrijvers, geen beeldhouwers: het is allemaal morsdood. Een mooi voorbeeld van deze stand van zaken is het reeds jaren geleden aangekondigde boek over MH17 van de ‘kwaliteitsschrijver‘ A.F.Th. van der Heijden. Het boek zal niet verschijnen, omdat het was bedoeld en opgezet als propaganda voor de zittende macht. Niet, dat de macht nu tegen propaganda is – ze hebben en kunnen niets anders -, maar omdat het verwoestend zou uitpakken voor de reputatie van Van der Heijden. In feite is reeds door het uitblijven van dit boek in een keer aangetoond, dat het hele overheidsverhaal rond MH17 een grote smerige leugen is.

Het boek over mijn leven kan natuurlijk wel worden uitgegeven als er een ‘regime change‘ komt, nadat de pedofielen zijn afgezet en verdreven en of berecht. Ik heb het dan ook nadrukkelijk met dat doel geschreven: voor de toekomst, als Nederland weer vrij is, misschien pas na 50 of na 100 jaar. Dan hebben mensen een uniek document in handen, geschreven ‘deep behind enemy lines‘ door een journalist, die over zijn leven en zijn werk vertelt in een pedo dictatuur die zo extreem was, dat hij de gevangenis werd ingesmeten en zelfs zijn land moest ontvluchten om uit handen te blijven van de satanische moordenaars in zijn vaderland. De 100 hoofdstukken zijn beschikbaar op de site van het Rob Scholte Museum en op een aparte website: http://mijnlevenin100boeken.com/. Daarmee is zeker gesteld, dat het werk zal worden bewaard. Dit alles dan natuurlijk los van de vraag, of ‘uitgeven’ in traditionele zin in deze tijd nog wel nodig is nu iedereen het boek kan lezen op internet.

Ik had nog veel meer hoofdstukken kunnen schrijven dan de 100. Op mijn lijst stonden bijvoorbeeld nog verhalen over de geboorte van mijn zoon, mijn echtscheiding, over vele vrienden en vriendinnen, die allemaal een ‘monografie’ zouden verdienen, over landen, die ik ook nog heb bereisd naast die nu zijn beschreven, zoals Roemenië, Tsjechië, Litouwen en India en ik had ook nog een apart hoofdstuk willen wijden aan alle advocaten, die ik in mijn leven heb versleten. Ik vind het nu bijna jammer, dat ik ga stoppen, want je hebt altijd die drang tot compleetheid, om alles te vertellen over je leven wat je de moeite waard vindt. Maar het is genoeg, zoals het nu is. Dit is mijn leven.